Vlieland scoorde een dikke 10
Er zijn van die schoolreisjes die vergeet je je leven lang niet meer. Het tienjarig jubileum op Vlieland was er zo een. Met zijn stranden, duinen en bosgebied ademt het eiland een weldadige rust. Niet voor niets is het een door UNESCO beschermd natuurgebied. Maar Vlieland is ook zeker een eiland waar je in een weekend ogen en oren tekort komt. Een echte plek voor masters om kort terug te blikken op 10 jaar en land en zee tegelijk in de gaten te houden voor de komende jaren.
Voor het bestuur begon de voorpret al maanden vooruit, op inspectiebezoek in de snijdende najaarswind en slagregens. Wat moest dit worden? We ervoeren de pont, of noemen we het de ferry, zoals circa 4o masters het die zaterdagochtend beleefden. Net uit de bus, jus en kakelverse broodjes achter de kiezen, ronkte een ijzeren diesel ons naar een nieuw en spannend stukje Nederland. Bagage afwerpen, fiets scoren en hop naar het Badhuis. We wisten dat dit fijn zou worden, maar zo fijn… Het team van strandjutter Rintsje van Paal 50 pikte ons na de lunch op voor een serie strandactiviteiten als beach golf, bubble ball, kitevliegeren en boogschieten. Een bitterbal en slechts één drankje verder zwermde een deel uit naar de Dorpsstraat of dook de wellness van Vlierijck in. Ondergetekende deed na een tweede biertje zijn snaveltje toe en liet zijn moede hoofd heel even het kussen raken.
Lach en traan
Bij het ontwaken bleken de kamers in Vlierijck – en sowieso de hele accommodatie – nog rianter dan gedacht. Langzaam kon worden aangeschoven voor het jubileumdiner. Hier opende onze voorzitter Bert Gadellaa het bal met een metaforische speech. Bert ontleedde de statuten op hilarische en onnavolgbare wijze. Hier kwamen Franse grootmeesters, wetenschappers en grote denkers aan te pas. Wie er niet bij was, moet het hem nog maar eens vragen. Oprichter Ronald Bolderman nam ons daarna mee naar de fundamenten van de MoB en toonde zich trots op de ontwikkeling en vaste koers die de club gevaren had. Ja, alles tovert zich in zo’n weekend om in zeemanstaal. Bert vroeg daarop een minuut stilte voor Joop Nagtegaal, ons net die week daarvoor ontvallen. Menigeen plengde een traan of werd getroost. En dat was goed.
Masters in the mist
Er zijn delen van dit verhaal die op Vlieland blijven. Het Stalinistische tijdstip van réveil de zondagochtend valt echter niet te ontkennen. 8.00 uur aan de ontbijttafel. Last-minute hadden wij nog een kleine surprise toegevoegd aan het programma: de Vliehors Express. Op het strand wachtte ons een reusachtige tank op rupsbanden. In de bak plek voor ons allemaal. Een accordeonist speelde ons snel de mist uit het hoofd met aanstekelijke zeemansliedjes. Ondertussen speelde hij het spel van achterblijvers en niet-meezingers, maar hij had het lastig, want al bij de eerste tonen brulde iedereen uit volle borst mee. ‘Hoog is de zolder, laag is de vloer, mooi het meisje (en de rest laten we op Vlieland).’
Opjutten
De truck denderde ondertussen naar de west. Al zagen we geen hand voor ogen, het deerde niemand. Hoogtepunt was zonder meer Het Juttershuisje. In dit huisje waar hooguit plek is voor 15 man, propten zich 40 masters naar binnen. De chauffeur ontpopte zich als Youp van ’t Hek in beste dagen en vertelde alles over verloren kunstgebitten, vissen op sterk water en andersoortige vreemde snuisterijen. Ons ondertussen meenemend van de ene naar de andere ‘zaal’. De lachsalvo’s beukten als golfslagen over het strand. Buiten knisperde een kampvuur. Het zorgde samen met een Vlielandbittertje voor de verwarming.
Met de reis terug zullen we je verder niet vermoeien. En nee, ook hier geen compromitterende beelden. Dat geheim blijft gewoon in de bus. Het waren twee dagen die voelden als een week en waarbij mooie nieuwe vriendschappen ontstaan zijn. Diegene die erbij waren, zullen ze nooit meer vergeten. Diegenen die er niet bij waren weten nu dat ze er het volgende jubileum dus beter bij kunnen zijn.
Tekst: Bert van Weert
Foto’s: Patrick Siemons
