Electric glide langs het Valleikanaal
Oh, wat hadden we een mazzel. Met bakken kwam het ’s middags uit de hemel. De e-chopperverhuurders sloegen nog net geen alarm. Maar toen onze voorzitter zijn praatje beëindigde, brak de hemel open en verscheen daar de door ons zo gekoesterde koperen ploert. We konden los.
We heetten vier Young Masters en een introducé van harte welkom. Ze waren danig onder de indruk van het feit dat wij normale, gastvrije mensen zijn, die – het mag tegenwoordig een wonder heten – het credo huldigen: ‘het gaat er niet om wat je doet, maar wie je bent’. Oprechte belangstelling. We missen dat in de huidige tijd aan alle kanten.
Trap jij ‘m an, ja toch?
Hoe het ook zij, het beloofde een spectaculair event te worden. Na een hilarisch instructie en op welke knopjes je vooral niet moest drukken, kon ondergetekende op zoek naar zijn e-scooter. Daar stond ie. De laatste. Pretty in Pink. En of dat allemaal nog niet kleurrijk genoeg was: een oranje hesje. Als volleerde dorpsgek kon ik als eerste het terrein verlaten. Geen wonder dat iedereen mij rechtsaf liet slaan en zelf koos voor linksom. Gelukkig trof ik in Evelien Kooloos en Gilles Rubens twee trouwe bondgenoten. We reden de route tegengesteld, maar Evelien had die niet nodig. Als Kind uit De Glind c.q. Held van Achterveld liet ze ons alle hoeken zien. Halverwege kwamen we die andere bubs revolutionairen tegen en trotseerden wij De Schammer, Amersfoort en een klein stukje Afsluitdijk.
Lang en gelukkig
Het was een mooie avond waarop we ons op die elektrische dikbanders allemaal weer even een schoolklasje voelden. Er bleef geen kans onbenut voor een stevige inhaalactie of honk op de claxon. Bij terugkeer had Sander van der Schoot van Four Seasons zijn Ibiza-terras toch nog even open gegooid. Binnen roosterden de biefjes op de braai en pakten de koks uit met een arsenaal aan salades en vega waar zelfs de grootste herbivoor jaloers op zou zijn. Dit dieet viel niet te wensen. Nog nooit hebben wij Suzanne van Kuijen zo zien genieten. André van Nieuwenhuizen deed er nog een schepje bovenop: “Moet je je eens voorstellen: dat je straks naar een restaurant belt en zegt: ik eet vlees.” Het zou zomaar kunnen. Hoe het ook zij: we respecteren hier elke mening en voorspelling. En daarom eindigde ook deze avond weer ‘lang en gelukkig’. Met alleen één verschil: bij ons is dat echt, en geen sprookje!
Sprookje: Bert van Weert
Imaginaire illusies: Patrick Siemons